Bram is 23 en heeft nog nooit een echte relatie gehad. “Zeven jaar geleden kreeg ik botkanker, en viel mijn sociale leven zo goed als stil. Na mijn herstel brak de coronacrisis uit, en zat ik opnieuw in een isolement. Dat was een eenzame, donkere tijd.”

“Ondertussen gaat het veel beter met mij: ik ging studeren, maakte vrienden en kreeg weer zin in het leven. Maar een lief? Dat heb ik nog niet gevonden. Door dit alles ben ik onzeker geworden, en daarnaast is mijn lichaam niet meer hetzelfde. Ik ben flink bijgekomen: dat komt door mijn behandeling, en door emo-eten.” 

“Sinds kort heb ik wel iemand leren kennen: Maud. Al op onze eerste date sprak ze heel open over haar moeilijke jeugd. Sindsdien is er een patroon ontstaan: telkens als ze een moeilijke dag gehad heeft, belt ze me, en begint ze te ‘traumadumpen’. Dat kan 2 uur lang duren.”

“Het lijkt alsof ik alleen maar meisjes met een serieuze ‘rugzak’ aantrek. Ik zou Maud graag op een spontane en zorgeloze manier willen leren kennen, maar vandaag is daar geen ruimte voor. Ook niet om iets over mezelf te vertellen. Maud weet dus niet dat ik kanker heb gehad. Hoe kan ik dat patroon doorbreken?”