Wat is er veranderd? Op haar debuutplaat flirtte Celeste iets meer met (weliswaar donkere) pop. Nu, gaat ze voluit voor chansons met minder radiohitpotentieel, maar des te meer vertelkracht en gravitas. Zelfs de meest poppy song op het album, ‘Could be machine’, ontsnapt er niet aan.

Celeste omarmt op ‘Woman of faces’ het soulvolle karakter van haar stem nóg meer dan voordien. Ze trekt alle registers open. Je hoort op de titeltrack hoe ze zelden verkende laagtes opzoekt, maar ook onbevreesd de hoogte in gaat. Haar stemgeluid is vol, gezaghebbend, en eist je volledige aandacht op. ‘This is who I am’ is zo’n track die in al haar grootsheid niet zou misstaan in een rijtje van James Bond-titelsongs.

Vier jaar na haar debuut toont Celeste zich meester van datgene waar haar licht hese stem voor bekend staat: rauwheid en doorleefde storytelling.